herkesin hayatı bir romandır. mutlaka birileri girer ve çıkar. acı tatlı anılar bırakırlar. kimilerine olduğundan fazla değer verirsin, seni sırtından vurur. kimilerini önemsemezsin seni sahiplenir, seni adam eder. hepsinin sevgisinde bir karşılık, bir bekleyiş vardır. ama can dediğimiz hayvanlar karşılıksız severler. dövsen de sövsende seni sevgisini eksik etmez. sana tabiidir. bekli yaratılışı odur bilemeyiz. sen kızdığında, üzgün olduğunda susar seni sevindirmek için maskaralık yapar. seni mutlu etmeye çalışır. sana karşı asla sesini yükseltmez. hani aşağıladığımız, köpek dediğimiz canlar; aslında bizlere çok şey veriyorlar. saf katıksız sevgiyi, sadakati. her gün yaptığı rutin dışarı çıkmalarında bir trafik kazası onu benden aldı. çok acılar çekti, ama bana bir kere bile inlemedi. öleceğini bile bile bana umut verdi. girdiği ameliyatta yaşama şansı sıfır olduğu için uyanmasın dedim. ve bu gün toprağa verdim. içimin acısı tarif edilemez. bana yeni bir can al diyorlar, acın hafifler diyorlar. ama ben onun sevgisini nasıl bir daha bulurum. hayat acımasız kuralı biliyorum ama böyle bir son ona yakışmadı. şimdi göz yaşlarımı tutamıyorum. ama hayat devam ediyor. babamı kaybettim, kardeşimi kaybettim, annemi kaybettim. acı nedir bilirim ama bu canı kaybetmek çok başka...
